Մայիսի 15-ին Սամվել Բաբայանը մեծ բողոքի հանրահավաք է կազմակերպելու Ստեփանակերտում, ու հասկանալով, թե դա ինչ հետևանքների է բերելու, ես մեծ սարսափ եմ ապրում։ Բացեմ փակագծերը․

Միշելը հայտարարեց բանակցությունների այս փուլի արդյունքները։ Ինչպես և սպասելի էր, մեզ համար ոչ մի հուսադրող կետ չկար։

Պարզվում է՝ հարցազրույցը ծայրից-ծայր սուտ է, հերթական կրճատված օպերատորները բոլորն էլ տարիքային աշխատունակության սահմանում են, ավելին՝ վաստակ և մեծ փորձառություն ունեն:

Պիղծ մանկուրտներ, անհայրենիքներ...2018-ից ի վեր, առավել ևս ` 2020 թվականին սկսված ու չավարտված պատերազմից հետո իրական հայի համար ամեն բացվող օրը սուգ է։ Այսօր էլի մի հայ տոհմածառի շիվ կտրվեց, էլի մի հայ մայր որդեկորույս դարձավ:

ՀՀ արտգործնախարար Արարատ Միրզոյանը Հունգարիայի հետ երկկողմ դիվանագիտական հարաբերությունների վերականգման կարևորությունը հիմնավորեց երեք կետերով․

Ադրբեջանա-հայկական զինված դիմակայության հանգուցալուծման բանալին գտնվում է ոչ թե Վաշինգտոնում, Բրյուսելում կամ Մոսկվայում, ինչպես կարծում են որոշ խաղաղասերներ, այլ` խրամատում:

Հայոց ցեղասպանությունը կատարողներին, կազմակերպիչներին պատժող հայկական նվիրյալ վրիժառուների ոգեկոչման հուշակոթողը վերջին օրերին դարձավ յուրահատուկ սահմանաբաժան։

Իրավացի կլիներ անվանել մեր բոլորի ողբերգությունը, քանզի Զարեհ Սինանյանը, գոնե ինձ համար, հանդիսանում է «սիլիկոնային հեղափոխության» նպատակներից մեկի՝ Հայաստան-Սփյուռք կապերի խափանման ու խզման գլխավոր խորհրդանշանը։

Թուրքիայի ԱԳ նախարար Չավուշօղլուն, խոսելով հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների մասին, ասել է. «Թուրքի ճանապարհն ընկած է Զանգեզուրի, Ղարաբաղի միջով»: Սա տալիս է այն հարցի պատասխանը, թե արդյո՞ք թուրքերը կարող են մեզ հետ խաղաղ գոյակցել, թե արդյո՞ք թուրքական ծավալապաշտությունը կարող է տեղի տալ։ Չավուշօղլուն, թերևս, հաստատում է մեր բոլոր մտահոգությունները հայ-թուրքական հնարավոր հարաբերությունների մասին։ Ակնհայտ է, որ Թուրքիան Ադրբեջանի միջոցով փորձում է Հայաստանը վերացնել` որպես թյուրքական աշխարհի ծավալվելու պատնեշ, իսկ մյուս կողմից` Հայաստանը վերածել թյուրքական աշխարհի միջև ընկած անիմաստ տարածքի, որը չի ունենա քաղաքական որևէ նշանակություն։

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ աշխարհի շատ ժողովուրդներ և նախկին ԽՍՀՄ-ի բացարձակապես բոլոր ժողովուրդներն անցան մեծ փորձությունների միջով։ Երկար տարիներ հարյուր միլիոնավոր խորհրդային քաղաքացիներ ապրել են «Ամեն ինչ ճակատի համար, և ամեն ինչ հաղթանակի համար» սկզբունքով, պատրաստ զոհաբերելու ամեն ինչ՝ ներառյալ իրենց կյանքը։ Այս պայքարում մեծ ներդրում է ունեցել նաև հայ ժողովուրդը, չնայած այն բանին, որ նրա թիվը ընդամենը 1,5 միլիոն էր։ Այս փոքրիկ լեռնային Հանրապետության հայ բնակչության մեկ երրորդը ուղարկվել է ռազմաճակատ։ Զգալի ներդրում են ունեցել նաև ԽՍՀՄ այլ հանրապետությունների հայերը, Լեռնային Ղարաբաղի բնակիչները և աշխարհասփյուռ հայկական սփյուռքը։ Հայերի ներդրումն այս պատերազմում կարելի է անգնահատելի անվանել։